Felina – mačja infektivna leukemija
rvi korak jeste postavljanje dijagnoze, a mačka ponekad nema nijedan simptom bolesti
Mnogim vlasnicima poznato, ovo ozloglašeno oboljenje je nakon traume najčešći uzrok uginuća mačaka. Kod hronično inficiranih jedinki mortalitet iznosi 85 procenata u prve tri godine nakon infekcije. Da bismo znali kako pravilno da zaštitimo svoje ljubimice, ali i kako da im pomognemo ukoliko im se postavi ova dijagnoza, neophodno je da se bolje upoznamo sa ovim oboljenjem.
Felina infektivna leukemija je zarazno oboljenje mačaka izazvano retrovirusima
Kao izvor infekcije služe hronično inficirane jedinke, u njihovoj krvi, sekretima i izlučevinama prisutne su virusne čestice koje se kontaktom mogu preneti na druge mačke
Šta je felina ili mačja infektivna leukemija
Felina infektivna leukemija je zarazno oboljenje mačaka izazvano retrovirusima. Značajna karakteristika retrovirusa jeste njihova sposobnost da u ćelijama pokrenu mehanizme koji će dovesti do malignih promena, te se zato za njih kaže da imaju onkogeni potencijal. Osim toga, retrovirusi su izuzetno podložni promenama, primarno u strukturi svog genoma a posledično i na samoj virusnoj čestici. Zbog tih stalnih promena još uvek nije proizvedena efikasna vakcina protiv retrovirusa. Virus izaziva vrlo često i fatalno oboljenje, potvrđeno kod oko tri odsto vlasničkih mačaka, međutim, ovaj broj može da se kreće i do 25 odsto populacije kod naročito ugroženih kategorija. Oboljenje izaziva perzistentnu infekciju od koje se organizam ni na koji način ne može osloboditi, a dolazi do razvoja imunosupresije, te podložnosti drugim infekcijama, anemije, malignih promena itd.
Kako se virus prenosi
Kao izvor infekcije služe hronično inficirane jedinke. U njihovoj krvi, sekretima i izlučevinama prisutne su virusne čestice koje se kontaktom mogu preneti na druge mačke. Najčešći putevi prenošenja jesu ugrizom inficirane mačke, deljenjem iste činije za hranu ili vodu, deljenjem iste kutije za pesak i bliskim kontaktom. Veoma je važno napomenuti da se bolest ne razvija kod svih izloženih mačaka. Čak 70 procenata mačaka koje su izložene direktnom kontaktu sa inficiranom životinjom ne razviju same infekciju, niti posledično simptome oboljenja.
Sklonije infekciji jesu one životinje kojima je kompetentnost imunosistema iz bilo kog razloga oslabljena, kao što su starost, druga patološka stanja itd.
Naročito podložne infekciji jesu one mačke koje su konstantno u kontaktu sa inficiranim jedinkama, odnosno stalno su izložene izvoru virusa. Osim toga, mačke koje izlaze i borave napolju takođe su mnogo više podložne infekciji jer mogu doći u kontakt s obolelim jedinkama. Nesterilisane, tj. nekastrirane jedinke su takođe izložene većem riziku jer su sklonije borbama s drugim jedinkama, a osim toga postoji i opasnost od transmisije ovog virusa polnim putem. Takođe, mačići se mogu zaraziti virusom feline infektivne leukemije od inficirane majke tokom intrauterinog razvoja ili nakon rođenja, unošenjem majčinog mleka.
Takođe je značajno da postoji određen broj jedinki koje se klasifikuju kao takozvani latentni nosioci virusa. To znači da, iako je jedinka inficirana i sposobna da virusnim česticama iz krvi, sekreta i izlučevina prenese bolest na drugu jedinku, ona sama ne pokazuje nikakve simptome. Mačke koje deluju sasvim zdravo mogu biti nosioci retrovirusa koji uzrokuje mačju infektivnu leukemiju.
Mačke koje deluju sasvim zdravo mogu biti nosioci retrovirusa koji uzrokuje felinu infektivnu leukemiju
Nakon uzorkovanja krvi mačaka, veterinar izvodi brzi komercijalni test visokog nivoa tačnosti, čiji će rezultati kroz nekoliko minuta pokazati da li je jedinka pozitivna na ovo oboljenje
Simptomi ove leukemije
Mačke inficirane virusom feline infektivne leukemije, kao što je već navedeno, ne moraju manifestovati nijedan od simptoma i mogu da deluju potpuno zdravo. Međutim, kod nekih hronično inficiranih mačaka javljaju se simptomi primarno usled negativnog delovanja retrovirusa na imunski sistem i crvena krvna zrnca (eritorocite).
Simptomi koji se najčešće javljaju jesu anemija (smanjen broj eritoricita u krvi) praćena bledilom sluznica, opštom slabošću i apatijom, žutica praćena žućkastim prebojavanjem sluznica i beonjača, progresivni gubitak telesne mase uz smanjen apetit, a usled supresije imunog odgovora organizam postaje znatno prijemčiviji za druge patogene, te su česte infekcije respiratornog i urinarnog sistema, loš kvalitet krzna, povišena telesna temperatura, dijareja i letargija. Osim navedenog, česte su i infekcije sluznice usne duplje i desni (stomatitis i gingivitis) praćene inflamacijom, odnosno zapaljenjem.
Kako se postavlja dijagnoza
Ukoliko je vaša mačka bila izložena kontaktu s drugim jedinkama nepoznate medicinske istorije (recimo, pri izlasku napolje), te ukoliko je udomljena iz nekontrolisanih uslova, veterinar će vam preporučiti dijagnostički test na ovu bolest. Osim toga, treba napomenuti da retrovirus može dugo da ostane skriven i da do pojave simptoma bolesti dođe dugo nakon izloženosti izvoru virusa i infekcije.
Sama dijagnostička procedura je izuzetno jednostavna – nakon uzorkovanja krvi mačke, veterinar izvodi brzi komercijalni test visokog nivoa tačnosti, čiji će rezultati kroz nekoliko minuta pokazati da li je jedinka pozitivna na ovo oboljenje.
Kako se leči felina infektivna leukemija
Nažalost, za ovo oboljenje ne postoji terapija. Statistički podaci pokazuju da čak 85 odsto obolelih mačaka ugine tokom prve tri godine nakon postavljanja dijagnoze.
Međutim, vaš veterinar će vam ponuditi savete kako se najbolje nositi sa ovim oboljenjem kod vaše mačke i kako sprečiti sekundarne infekcije kada je imunosistem oslabljen dejstvom retrovirusa. Mačke kod kojih je postavljena pozitivna dijagnoza feline infektivne leukemije trebalo bi da budu sterilisane/kastrirane. To je važno kako bi se sprečilo dalje širenje virusa na druge mačke, ali i kako bi obolelu mačku zaštitilo od patogena na koje je osetljivija.
